Stabilizacja kręgosłupa jest grupą procedur stosowanych w leczeniu schorzeń kręgosłupa. Jedną z metod jest PLIF, czyli z angielskiego "tylne, lędźwiowe zespolenie międzytrzonowe". Zabieg polega na usunięciu krążka międzykręgowego, oczyszczeniu miejsca po usuniętym dysku oraz wprowadzeniu 2 implantów międzytrzonowych (klatek) do tej przestrzeni.

Poniżej szczegółowo opisano kluczowe elementy zabiegu.

Cięcie skórne znajduje się w linii środkowej nad wyrostkami kolczystymi.Pojedyncze cięcie skórne w linii środkowej. Następnie odwarstwiane są mięśnie przykręgosłupowe.

Za pomocą specjalnych narzędzi wykonuje się okienko w tylnej części łuku kręgu pozwalające na odsłonięcie korzeni nerwowych pokrytych oponą twardą (tzw. worek oponowy). Worek oponowy z zawartością należy następnie odsunąć, tak aby uzyskać dostęp do dysku.

Po nacięciu pierścienia włóknistego (zewnętrzna warstwa dysku międzykręgowego) usuwa się jądro miażdżyste. Następnie ostrymi narzędziami należy agresywnie zerwać powierzchowną chrząstkę pokrywającą trzony sąsiednich kręgów. W miejsce po jądrze miażdżystym należy wprowadzić implant w postaci klatki. Zapobiega on zapadaniu się przestrzeni a jednocześnie stwarza warunki do zrośnięcia się sąsiednich trzonów.

Całość konstrukcji dopełniają śruby, które zapobiegają niekorzystnym ruchom kości względem implantów międzytrzonowych.

Należy pamiętać, że prawidłowo wykonany zabieg PLIF zaledwie stwarza warunki do zrośnięcia się sąsiednich trzonów. Reszta należy już do naturalnych procesów przebudowy kości. Przy braku czynników ryzyka takich jak cukrzyca, palenie tytoniu oraz patologiczna otyłość odsetek prawidłowego zrostu kostnego sięga ok. 95%.